چرا آمار خودکشی در میان جوانان آمریکایی افزایش یافته است؟
- نویسنده, ویل ورنون
- شغل, بی‌بی‌سی، کارولینای شمالی
این گزارش درباره خودکشی است. اگر به خودکشی فکر می‌کنید، در ایران با اورژانس اجتماعی با شماره تلفن ۱۲۳ تماس بگیرید؛ در افغانستان با شماره ۱۱۹، در بریتانیا با خیریه سماریتن ۱۱۶۱۲۳ و در آمریکا و کانادا ۹۱۱.
هشدار: این مقاله حاوی مطالبی است که ممکن است آزاردهنده باشد.
کاترین و تونی سالس هیچ اطلاعی از این موضوع نداشتند که پسرشان بن یک زندگی دوگانه دارد.
کاترین با صدایی لرزان می‌گوید: «کاش دست کم این فرصت را به ما می‌داد که کمکش کنیم. سخت‌ترین قسمت ماجرا همین جاست. هیچ راهی نبود که بتوانم دستش را بگیرم.»
بن سالس آوریل سال گذشته، ۲۱ساله بود که جان خودش را گرفت. او دانشجوی خوش‌آتیه رشته جرم‌شناسی در دانشگاه ایالتی کارولینای شمالی و یک ورزشکار امیدوار به حضور در المپیک بود. دوستان زیادی داشت، در یک رابطه باثبات بود و خانواده‌ای صمیمی داشت.
مرگ او یکی از ۵۰ هزار مورد خودکشی بود که سال گذشته در آمریکا ثبت شد؛ بیشترین تعدادی که تاکنون ثبت شده است. سال ۲۰۲۲ هم با ۴۹هزار و ۴۴۹ مورد در رده بعدی قرار دارد.
تونی کاترین که در ناباوری به سوگ پسرشان نشسته‌اند، در سالن خانه یک «دیوار خاطرات» به یاد بن برپا کرده‌اند. بالای دیوار مدرک دانشگاهش را نصب کرده‌اند که بعد از مرگش به او اعطا شده است.
تونی می‌گوید: «از هر جهت یک انسان خوب بود. حفره‌ای بزرگ در روح و قلب ما ایجاد شده. بخشی از وجود ما گم شده است.»
اما چرا بن خودش را کشت؟ این سوالی است که خانواده سالس جوابی برایش پیدا نمی‌کند.
پدر و مادر بن می‌گویند پسرشان سال ۲۰۲۰ دچار افسردگی خفیف بوده و یک دوره درمانی را طی کرده است، اما بعد از آن به آنها اطمینان داده که حالش خوب شده است.
تونی می‌گوید: «هیچ نشانه مشخصی که انتظار دارید در جوانی که از نظر روحی و روانی درگیر است ببینید، در او مشهود نبود.»
بن به والدینش نزدیک بود و مرتب با آنها در تماس بود. تونی کمی قبل از مرگ پسرش به او زنگ زده بود. «گفت 'من خوبم، بد نیستم' و چند ساعت بعد از آن رفته بود.»
دانشگاه ایالتی کارولینای شمالی اخیرا شاهد یک رشته خودکشی در میان دانشجویان بوده است. در سال تحصیلی گذشته هفت دانشجو از جمله بن خودکشی کردند. در سال تحصیلی جاری هم تا الان سه دانشجو خودکشی کرده‌اند که یکی از آنها در اواخر ماه ژانویه رخ داد.
جاستین هولینگزهد، دستیار معاون ریاست دانشگاه می‌گوید شمار بالای موارد خودکشی، هم برای دانشجویان و هم برای کارکنان دانشگاه خیلی سخت بوده است. او می‌گوید خودکشی یک «همه‌گیری سراسری» در آمریکا است که تنها به فضاهای دانشگاهی محدود نمی‌شود.
«اگر دلیلش را می‌دانستیم سعی می‌کردیم مشکل را حل کنیم. این مسئله‌ای نیست که بخواهیم به روی خودمان نیاوریم یا برای حل کردن آن تلاش نکنیم. اما ممکن است اصلا نشانه‌های هشداردهنده‌ای در کار نباشد: افراد به خانواده یا دوستان‌شان نمی‌گویند، سراغ کمک‌ها و منابع موجود نمی‌روند و خودشان آن تصمیم را می‌گیرند. و احتمالا هیچ وقت نمی‌فهمیم چرا.»
دانشگاه ایالتی کارولینای شمالی تعداد مشاوران و مراکز رجوع دانشجویان را افزایش داده و سیستمی به نام «کیوپی‌آر» -مخفف انگلیسی بپرس، ترغیب کن و ارجاع بده- راه انداخته که در آن دانشجویان نشانه‌های مربوط به مشکلات روانی دوستان و هم‌کلاسی‌هایشان را شناسایی می‌کنند تا بتوانند کمک لازم را برای آنها فراهم کنند.
کارکنان و استادان هم آموزش می‌بینند تا بتواننند دانشجویانی را که غیبت‌های زیادی دارند یا اغلب برای تحویل کارهایشان درخواست فرصت بیشتر می‌کنند، برای کمک شناسایی کنند و اطمینان پیدا کنند که این رفتارها نشانه‌ای از مشکلات جدی روحی و روانی نیست.
خانم هولینگزهد می‌گوید: «فکر می‌کنم هر کاری را که از دستمان برمی‌آید برای این شرایط غیرقابل پیش‌بینی انجام می‌دهیم. پارسال موردی بود که تشخیص داده شد و با حمایت لازم پیشگیری شد که جای امیدواری داشت.»
شهر رالی مشهور به شهر بلوط‌ها است و ساختمان دانشگاه ایالتی کارولینای شمالی با آجرهای قرمز رنگش در میان این درختان جا گرفته است. مرکز انجمن دانشجویی آن که با نام «تالی» شناخته می‌شود، بنایی چند طبقه متشکل از کافه‌ها، فضاهای مطالعه و فروشگاه‌ها است.
یکی از دانشجویان به نام لورلای می‌گوید: «من در همان خوابگاهی بودم که مورد اول در آن اتفاق افتاد. فکر می‌کنم هم سن و سال‌های ما نگرانی و اضطراب زیادی را تجربه می‌کنند. مرتب اتفاقاتی می‌افتد که اوضاع را بدتر می‌کند و هزینه زندگی واقعا زیاد شده است.»
برودی، دانشجوی کامپیوتر می‌گوید از طریق ایمیل‌هایی که به صورت مرتب از دانشگاه دریافت می‌کند از منابع کمکی موجود مطلع می‌شود.
او می‌گوید: «دانشگاه دارد تلاش و تاکید بیشتری روی مشکلات روحی و روانی می‌کند.»
دانشگاه‌های دیگر هم در ایالت‌های مختلف آمریکا کم و بیش روند مشابهی را تجربه می‌کنند. به گفته «مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری» در آمریکا که نهاد مسئول محافظت از بهداشت عمومی و سلامتی است، در حال حاضر خودکشی به دومین دلیل مرگ در میان آمریکایی‌های زیر ۳۵ سال تبدیل شده است.
به گفته دکتر کریستین کرافورد، روان‌پزشک و معاون مدیریت پزشکی «اتحادیه ملی بیماری روانی» همه‌گیری کرونا می‌تواند یکی از عوامل موثر در این وضعیت باشد.
او می‌گوید: «همه‌گیری از نظر کسب مهارت‌ها و توانایی‌های اجتماعی که جوانان به آن نیاز دارند، ضربه بزرگی به آنها وارد کرد. باعث شد خانه‌نشین شوند و از مصاحبت با همکلاسی‌ها و بودن در محیطی که برای رشد سالم یک جوان ضروری است، محروم شدند.»
به گفته دکتر کرافورد جوانانی که زمان زیادی از وقتشان را غرق در موبایل و تبلت هستند، به صورت مرتب در معرض بمباران تصاویر جنگ و خبرهای مربوط به شکاف‌ها و اختلافات سیاسی قرار می‌گیرند که همین می‌تواند به اضطراب و افسردگی منجر شود.
در ماه دسامبر سال ۲۰۲۱ «جراح کل ایالات متحده» توصیه‌ای کم‌سابقه در ارتباط با شمار رو به افزایش اقدام به خودکشی در میان جوانان صادر کرد که در آن به طور خاص به شبکه‌های اجتماعی و همه‌گیری کوید اشاره شده بود که «تنش‌های بی‌سابقه روانی را که جوانان با آن روبرو هستند، تشدید می‌کند».
شماره تلفن ۹۸۸ که یک خط تلفن سراسری برای کمک به پیشگیری از خودکشی با بیش از ۲۰۰ مرکز در آمریکا است، در سال گذشته شاهد افزایش ۱۰۰ هزار تماس در ماه بود.
یکی از این مراکز در ایالت مریلند است که در حال حاضر ۱۵۰ کارمند دارند، اما قصد دارد تعداد کارکنان خود را افزایش دهد.
خوزوِه ملندس، یکی از تلفن‌چی‌های این مرکز می‌گوید بسیاری از تماس‌ها مربوط به مردان جوان و نوجوان در رده سنی بین ۱۵ تا ۳۵ و ۴۰ سال، و همین طور دانشجویان است.
او می‌گوید: «نگرانی برای پرداخت شهریه دانشگاه، و کلا وضعیت اقتصادی، می‌تواند فشار زیادی به فرد وارد کند.»
در خانواده سالس، کاترین هم با این نکته موافق است که جوانان تحت فشار شدید اقتصادی هستند.
او می‌گوید: «هر گونه تضمین و امنیتی که نسل‌های قبلی داشتند، از نسل جدید دریغ شده است. من فکر می‌کنم جوانان بسیاری هستند که احساس عدم امنیت شدیدی درباره آینده خود دارند.»
او نشانی به لباس خود نصب کرده که تصویری از پسرش روی آن نقش بسته و این کلمات که «تو مهمی».
در حالی که بغضش را فرو می‌برد، می‌گوید: «هر روز این را به لباسم می‌زنم، روی قلبم، چون جای بن همان جاست.»
آنها می‌خواهند به افزایش آگاهی درباره «افسردگی - چیزی که او کنترلی روی آن نداشت» کمک کنند.
پدر و مادر بن هر دو معتقدند که بیماری روانی در آمریکا همچنان با انگ و ننگ همراه است.
تونی می‌گوید: «ما نیاز داریم آدم‌های بیشتری درباره این موضوع صحبت کنند. اگر این اتفاق برای ما افتاده، می‌تواند برای دیگران هم بیفتد.»
کاترین در تایید حرف تونی می‌گوید: «اگر در جواب شما گفتند 'بد نیستم'، آنها را رها نکنید. این لزوما به معنای آن نیست که حالشان خوب است، بلکه در خیلی موارد کاملا بر عکس است.»
